زندگی شبیه شعریست

قافیه هایش با "مـن"

دردت به جانم"تـو" فقط همیشه

ردیف باش ...

پاهایت را...
بگذار اینجـا

درست روی :قلـبم"

ببخش مـرا

چیز دیگـری نداشتـم

که فرش قدومت کنم

آهسته قدم بردار اینجا

تار و پود این فرش قرمز

پرازگل "احساسم است ...

عـاشقـانه هایـم را بـرایت مینویسم تا بـدانی قـلب
مــن عـشق تـو را تــنگ در آغــوش گـــرفتــه

عـشق اون نیسـت کـه وقتـی دیدیش دلــت بلـــرزه
عـشق اونـه کــه وقـتی نمیبینش
دلـت میخــواد کنـده شــه

به بوسـه هایت قســم
زمستان سردی در راه است
کمی جلو تر بیا
شراب لبانت را میخوام
می گویند وقتی مست باشی
زمستان چله ی تابسنان است...

آدم هایی که محبت میکنن,
کمیابند ... ولی,
آدم هایی کته
قـدر محبت را بدانند  تایاب

نمیدانم چرا چشمانم گاهی بی اختیار خیس می شوند !
می گویند حساسیت فصلی است ...!
آری .. من به فصل فصلِ این دنیای بی تو حساسم ....

یه روز خوب ... باز هم همان کافه ی همیشه
روی همان صندلی ... پشت همان میز
نشسته بودم
باز هم مثل همیشه دو تا قهوه سفارش دادم
یکی برای خودم و دیگری برای ...
هر روز صندلی تو خالی می ماند
داشتم به همان صندلی خالی نگاه میکردم به نبودنت
و به اینکه برای همیشه باید تنها به این کافه بیایم
یادم نیست که تو همیشه قهوه ات را تلخ میخوردی
اما من چی ؟ واقعا یادم نیست ... قهوه ی تلخ دوست داشتم
یا قهوه ی شیرین؟!
گوش کن ...
مرد کافه چی دوباره همان آهنگ مورد علاقه ی ما را گذاشته
چشمهایم را می بندم و با آهنگ زمزمه میکنم
تو هم قهوه ات را میخوری
قهوه ای که سرد شده ...
اما امروز از همان اول دلم روشن بود که تو ناامیدم نمی کنی
امروز با تمام روزهای دیگر فرق داشت
جای تو خالی نبود
یک نفر شبیه تو روبرویم نشسته و با من حرف می زند
مدام از عشق میگوید و من دیگر مثل آن
روزها ... عاشق ... نمی شوم !