ایســــــتـــاده ام …

بگـــذار ســـرنوشـــت راهـــش را بـــرود … !

مـــن ،

همیــن جا ،

کنار قـــول هـایت ،

درســــت روبــروی دوســـت داشتـــنت و در عمــــق نبـــودنت ،

دلـــم یک شــب ِآروم میخــــواد … بــا آهنگــــی رومــــــانتیک…

چنــــد تا شمــــــع … و یک عالمــــــه تــــو…

که بــه دنیــــا بگـــــــم … خــــداحـــــافـــــــظ …

دنیــای مــن کســــی ست…

که در آغـــــوشش جــان میدهــــم…

یعنـــی « تــــــــــ♥ــــــو »

دیدمش ... تنم لرزید دلم خواست محو تماشایش باشم ؛

دلم خواست تا آخر عمر به او خیره باشم دلم خواست ... 

اما این شرم نگذاشت ؛ چون بنفشه ای سر به زیر افکندم 

به زمین خیره شدم و او به آرامی از کنارم گذر کرد ؛

با خطی از عطر دورم حصار کشید این دلخواه ترین اسارتی است ؛

که عادلانه ترین حکمش حبس ابد من است

دلم می گیــرد گاهی

در فضای اتاقِ آبــــی

من ، عکس هایتـــ، و از ته دل آهــی

من و پرســـه زدن های شبانـــه ی مهتابی

من و سقـــوط یکـــ زن از پلــه های اضطراری

من هنوز منم ، تو دیگر شمایــــی